Kisia92 napisał(a):Ja zawsze mam dylemat, który jest lepszy on czy Nahorny, bo jak oni nie są razem w parze to mi zawsze czegoś brakuje. Uwielbiam ich obu.

sebos_krk napisał(a):Jeśli nie ma czego komentować to co mieliby robić? Tylko milczeć. Nie oszukujmy się w kolarstwie są długie momenty, gdzie brakuje ciekawych akcji

Cytat:Długo przygotowuje się pan do transmisji? Dłużej niż dwa, pięć czy piętnaście lat temu?

- Dziś to zupełnie co innego niż kiedyś. Czas przygotowania się zmienił. Kiedyś zdobycie skarbu kibica było nie lada wyczynem. Graniczyło niemal z cudem. Wiązało się wielkimi zabiegami i wydatkami. A teraz wszystko jest w internecie. Dzięki temu telewidz jest mądrzejszy, wyedukowany. Ciężko go czymś zaskoczyć. Dlatego trzeba szukać, grzebać w różnych źródłach, by podać coś wyjątkowego. Tak było choćby z ciekawostką o Ronaldinho i psie. W angielskiej prasie przeczytałem, że ojciec w młodości kupił mu na urodziny piłkę. Ostrzegł go jednak, żeby uważał na psa, by nie przegryzł mu piłki, bo drugiej już nie dostanie. Ronaldinho tak się tym przejął, że kopiąc piłkę doskonalił zwody, drybling tak, by pies jej nie sięgnął. To pozwoliło mu świetnie się wyszkolić, a pies okazał się najlepszym obrońcą, dzięki któremu Ronaldinho mógł błyszczeć kapitalną techniką. Mam satysfakcję, że jako pierwszy opowiedziałem o tej śmiesznej i interesującej zarazem historii. Na tym właśnie teraz polega przygotowanie do transmisji. Żeby czymś niebanalnym przyciągnąć. Na mundialu w 2006 roku na przykład, w Dortmundzie, przed meczem z Niemcami powitałem nietypowo telewidzów. Piłkarze po pierwszym przegranym meczu z Ekwadorem chcieli dać ogłoszenie, w którym zamierzali przeprosić za porażkę na inaugurację mistrzostw. Powiedziałem wtedy, że wcale nie muszą dawać ogłoszenia, bo wystarczy, że przeproszą swą postawą, ambitną grą z Niemcami, którą obejrzy ponad dwanaście milionów ludzi w Polsce.

Wprost napisał(a):Legendą tej branży był pewien zasłużony komentator Wyścigu Pokoju, pracujący dla telewizji ZSRR. Człowiek miał już swoje lata, wiele wyścigów oglądał i żaden go już nie ciekawił. Sącząc z bidonu gorzałkę, powtarzał pracowicie tylko jedną frazę:"Gońszczyki jedut". Następnie trochę przysypiał, budził się, otrząsał i mówił: "Gońszczyki jedut". Niestety, drzemka dopadła go w chwili, gdy kolarze wpadli na metę. Nagle przebudzony, nie zrażony tym, ze przespał pasjonujący finisz, rzekł: "No i prijechali".