Hoho, a ja dalej pykam w FMa 2008. Zacofany chyba jestem, ale dema tych nowych mnie nie przekonują do kupna oryginału.

Kilka miesięcy temu rozpocząłem karierę jako bezrobotny. Załadowałem sobie wszystkie ligi w Wysp Brytyjskich, polską oraz pierwszą ligę hiszpańską, niemiecką i francuską. Ofertę dość szybko złożyli mi dwa kluby z 3. ligi północnoirlandzkiej - QUB i Chimney Corner. Wybrałem tych drugich. Pościągałem za 50% kwoty z następnego transferu kilku młodych, polskich juniorów z pensją 25 funtów tygodniowo (jakieś Smarduchy, Koseckie, Krupy i inne, jeśli kojarzycie). Skonstruowałem taktykę 4-5-1 dość podobną do taktyki Fergusona w trudnych spotkaniach, ustaliłem programy treningowe, ściągnąłem po 2 trenerów i 2 scoutów i jedziemy. Pierwszy sezon skończył się finałem jakiegoś tam pucharu dla 2. ligi i niższej oraz awansem z 2. miejsca do wyższej ligi.

Ponownie pościągałem kilku polskich juniorów, kilku północnoirlandzkich, kilku graczy z wolnego transferu przyszło (jakieś Irackie, Dylewskie, Konopki i inne wynalazki, jeśli kojarzycie), starszych graczy posłałem do diabła i jedziemy. W większości pucharów poodpadałem, ale zostałem w Pucharze Irlandii Północnej, który sensacyjnie wygrałem i zapewniłem sobie prawo do gry w Pucharze UEFA! Ligę również wygrałem, zapewniając sobie zwycięstwo na kilka kolejek przed końcem.

Tym razem udostępniono mi budżet transferowy i znów zaszalałem na rynku transferowym. Kilku przyzwoitych graczy przyszło i ruszyłem na podbój ligi. Na początku w Pucharze UEFA zagrałem ze Zrinjskim. W dwumeczu zwyciężyłem po dogrywce. Następnie przyszło mi się zmierzyć z FC Aarau, czyli już poważnym rywalem. U siebie wygrałem 6:4 po dwóch golach w doliczonym czasie gry, w Aarau przegrałem 4:2 i odpadłem z pucharu bramkami na wyjeździe. Potem pograłem trochę w regionalnych pucharach. We wszystkich poodpadałem w ćwierćfinałach. W pucharze kraju jestem również w ćwierćfinale, w lidze prowadzę 8 punktami przed obrońcą tytułu, Glentoranem. Po zdobyciu mistrza pogram trochę w LM, a po odpadnięciu z eliminacji pójdę zbudować nową potęgę w Walii lub Irlandii.

Uff, to by było na tyle w wielkim skrócie. Jeśli ktoś nie wierzy lub po prostu chce zobaczyć moje sukcesy na własne oczy, mogę wrzucić tyle, ile będę w stanie.

________________________________________________________________________________​_________________________ koniec pierwszego postu

A więc tak. Do celów na ten sezon (czyli podwójna korona, liga i puchar) niespodziewanie doszły rozgrywki dla zespołów z obu Irlandii, Setanta Sports Cup. Tak na marginesie, stację chyba kojarzycie . Wylosowałem dość trudną grupę - jeden ogórek z mojej ligi i dwa potężne kluby z Irlandii. Na szczęście udało mi się przebrnąć przez fazę grupową (głównie dzięki wysokim zwycięstwom jednego klubu z Irlandii nad drugim, co otworzyło mi drogę do awansu bilansem bramkowym).

W międzyczasie musiałem także toczyć boje na własnym podwórku. O ile w pucharze, wygrywałem kilkoma bramkami nawet składem U-18 (sic!), to w lidze szło, ekhm, fatalnie. Trafiły się trzy mecze bez zwycięstwa i wizja triumfu powoli zaczęła się oddalać. Dodatkowo przegrałem bezpośredni mecz z Glentoranem, moim głównym rywalem do mistrzostwa u siebie. Na szczęście zwycięski pochód mojego przeciwnika został zatrzymany przez przedostatni zespół ligi. Po tym zdarzeniu wszystko wróciło na swoje miejsce i ostatecznie zwyciężyłem w lidze z dużą przewagą, co widać na załączonym obrazku.



Natomiast w Setanta Sports Cup powodziło mi się już gorzej. Wprawdzie wyjście z grupy jako jedyny zespół z mojej ligi potwierdziło to, że prowadzę najlepszy zespół z kraju, jednak odpadnięcie w półfinale, niezależnie od okoliczności, nie może być powodem do dumy.



Za niestrzelanie karnych moi podopieczni otrzymali solidną suszarkę, o czym niestety wieść wyciekła do mediów. Piłkarze nie sprawiali wrażenia zadowolonych, no ale z całym szacunkiem dla nich - trzy strzały ponad bramką i jeden w poprzeczkę to jest poziom A-klasy, a nie poważnego północnoirlandzkiego klubu.

Cel minimum został jednak spełniony - zwycięstwo w Pucharze Irlandii Północnej pozwoliło na awans do Północnoirlandzkiej Menedżerskiej Galerii Sław i zdobycie Podwójnej Korony.



Fakt, że zwycięski gol został zdobyty w ostatniej akcji meczu, a strzelony tyłem głowy (według komentatora) z praktycznie zerowego kąta lepiej przemilczmy.

W każdym razie, teraz pora na zwycięski pochód w Lidze Mistrzów, a potem przeniosę się do Irlandii tudzież Walii. Narody, drżyjcie przed Intelem!

Poniżej prezentuję kilka(naście) zdjęć z mojej dotychczasowej kariery.

Tak prezentuje się moja kadra...





...tak finanse...



...tak moja taktyka (szczegóły mogę udostępnić, jakby coś)...



...tak mój klub...



...a tak ja sam.



Prezentuję też wam moich najlepszych piłkarzy:

Przemsław Obrocki, mój super skrzydłowy, najlepszy asystent mojego klubu i, prawdopodobnie, najlepszy piłkarz ligi. Podkręca piłki jak mało kto, nieraz zdarzało się, że z 30 metrów ze skrzydła strzelił prosto w długi róg.



Daniel Dylewski, sztandarowy przykład "jak powinien wyglądać napastnik". Kopyto - ma, przyspieszenie - ma, niezawodność - ma, i jeszcze długo by wymieniać jego zalety. Niepozorny, ale za to jak wymiata!



Mark McKnight, newgen, mój własny baby-face killer, znaleziony w czeluściach kadry U-18. Asystent polecał mi wyrzucenie go z klubu, ale ja postawiłem na niego i czym mi się odwdzięczył?



Tak więc prezentuje się historia trzecioligowego klubiku z Irlandii Północnej, przejętego przez bezrobotnego menedżera, który o doświadczeniu słyszał wyłącznie dzięki grom RPG.

I tak na marginesie: rozegranie sezonu zajmuje mi tak około doby, z czego trzy, cztery godziny zajmują sprawy organizacyjne (transfery, scouting, zmiany taktyki, treningu, itp.). Akcje oglądam rozszerzone. Na urlop chodzę tylko w sytuacji, gdy nie mam już o co grać, miejsce mam zapewnione i nic niczego nie zmieni.

Jako ciekawostkę warto wspomnieć, że średnia wieku mojego zespołu wynosi 20 lat.