Sir Alex Ferguson

[KARTONick]

To i ja trochę od siebie dodam, ale przekopiuję moją wypowiedź z innego forum, bo wczoraj pisałem ogarnięty emocjami, więc chyba najlepiej mi wyszło:

Nie mogę w to uwierzyć. Nie mogę. Wiedziałem, że taki dzień i tak musi nadejść... ale czemu teraz? Dla mnie SAF był, jest i będzie nieśmiertelny. Największy trener w historii futbolu. Niewątpliwie.
Kibicować United zacząłem w 2008 roku. Tak, dokładnie, po finale LM, w którym pokonaliśmy Chelsea. Może to trochę śmieszne, ale jako ten 9-latek tak się bałem o karne, że schowałem się w pokoju i tylko nasłuchiwałem. Jak United wygrało zszedłem i pierwszy widok to cieszący się SAF z Ronaldo. O tamtej pory Ferguson był postacią dla mnie kultową. Czytałem wtedy trochę o historii mojej kochanej drużyny i wszędzie praktycznie pojawiało się nazwisko Fergusona. Zrozumiałem co Ferguson zrobił dla tej drużyny. Zrozumiałem, że dane mi żyć w czasach, gdy legenda prowadzi zespół. Gdy legenda wygrała z Manchesterem United Ligę Mistrzów, kolejne mistrzostwa Anglii...
Tak czy siak ten człowiek wywoływał u mnie uśmiech lub smutek, serio. On się cieszył, to mi nijak było się nie śmiać. On był smutny, mi wesoło nie było.
Jeszcze wrócę do jego kariery trenerskiej. Kilka razy podważałem jego zdanie dotyczące pierwszej "11" na mecz, transferów. I zawsze się myliłem. Mimo tego wieku SAF zawsze miał najlepszą taktykę na mecz. Wystarczy wspomnieć o wpuszczeniu Rooneya dopiero w drugiej połowie w meczu z Realem z LM tego sezonu. Niektórzy twierdzili, że ściągnięcie RvP było błędem - teraz jest on królem strzelców i w pierwszym sezonie zdobył swoje pierwsze mistrzostwo Anglii.
Podsumowując: zapamiętam na całe życie chwile, gdy United wygrywało i przegrywało, zapamiętam jak SAF cieszył się czy chodził smutny. Zapamiętam jego wypowiedzi, zapamiętam jego ruchy. Zapamiętam to, że ciągle żuł gumę, zapamiętam jego wojnę z FA.
Fenomen, Legenda. Słowa od razu nasuwają mi się na usta...

#ThankYouSirAlex #MUFC #Legend