Mistrzostwa Świata 2006

[Ciampel]

Gramy teraz o powrót do Polski z twarzą, bo jednym słowem daliśmy na tych MŚ du*y. Rzeczywiście Ekwador gra całkiem przyzwoicie, ale przecież jest to kraj biedny i cofnięty gospodarczo! Mają gorsze warunki treningowe, a my jesteśmy w UE, zawodnicy mają wszystko na zawołanie, a jak przychodzi do meczu, to się zaczyna sielana. Nie mówię, że graliśmy tragicznie, ale z tych dwóch spotkań 2 albo 4 punkty mogliśmy zdobyć i byłoby zupełnie inaczej! Większa koncentracja w obu zmaganiach przyniosłaby efekty. Niestety, w tym wypadku już pakujemy walizki. Z Kostaryką trzeba wygrać, aby w jakiś sposób (choć i tak marny) pożegnać się z niemieckimi boiskami.

Niemcy toczyli co prawda grę pod swoję dyktando, ale mieliśmy sporo okazji. Można żałować teraz tych słabych strzałów napastników! Gdyby nieco mocniej uderzali, to kto wie, czy dalej nie walczylibyśmy o awans. Boruc wybił się tym meczem znacznie. Teraz zmiana klubu na lepszy jest chyba w jego przypadku kwestią czasu. Kilku zawodników też pokazało się z dobrej strony - Bosacki, Jeleń, a przecież przed spotkaniami nikt na nich nie stawiał - ba! - nikt nie widział ich w ogóle na boisku. Żuraw przeszedł obok mistrzostw - przynajmniej takie odnoszę wrażenie - zero zagrożenia pod bramką przeciwnika, to już nie ten sam Żuraw, co w Celticu, czy jeszcze kilka lat temu. Wyraźnie się zaciął, zupełnie nie mam pojęcia czemu. Bramka dla Niemców wisiała w powietrzu, Boruc miał szczęście, które mu się należało, bo bronił i tak wyśmienicie, ale tej ostatniej akcji mogli w jakiś sposób zapobiec. Nie ma co zwalać na Dudkę, bo w sumie każdy jest pośrednio winny utracie tego gola. Kto pozwolił dośrodkować Odonkor'owi? Kto wcześniej nie przeciął podania i nie grał pressingiem przy środku boiska? Za cztery lata mamy kolejne MŚ, ale ja nie nastawiam się na nie z myślą, że bez problemu awansujemy dalej. Nie chcę znowu czuć goryczy porażki i zawodu.