CL: Manchester United 4-0 AC Milan (10.03.2010)

[ryszard]

Dopiero teraz znalazłem trochę czasu na napisanie swoich przemyśleń po wczorajszym meczu. Emocje wciąż są bardzo duże, nie tylko ze względu na wynik, ale wiele innych, równie pięknych chwil. Powrót Becksa, jego powitanie na OT, reakcja samego Davida, założenie szalika, wypowiedzi pomeczowe etc. Wszystko to, złożyło się na naprawdę cudowny wieczór i równie piękny poranek. Jeśli dołożymy do tego porażkę Realu - uosobienia tego, co najgorsze w nowoczesnym futbolu (przynajmniej na przestrzeni ostatnich lat) - to człowiek autentycznie zaczyna wierzyć w sprawiedliwość na świecie i docenia piękno piłki nożnej.

Byłem i wciąż jestem niesamowicie dumny z tego, w jaki sposób się wczoraj zaprezentowała drużyna. Cała ekipa stanowiła monolit, z którym rywal - nie byle jaki - nie mógł sobie poradzić. W zasadzie mieliśmy powtórkę z meczu z Arsenalem, gdzie przeciwnik stwarzał zagrożenie jedynie po rozpaczliwych wrzutkach w pole karne. Nie chce mi się rozpisywać na temat konkretnych zawodników, gdyż praktycznie wszystko zostało już powiedziane. Po raz kolejny jednak zaskoczył mnie Park, który był IMO zawodnikiem meczu, a wariant z Koreańczykiem w środku, jako wolny elektron, odpowiedzialny za wyłączanie kluczowych playmakerów rywala, okazuje się być strzałem w 10. Jestem cholernie ciekawy, czy ta formuła będzie powtarzana w kolejnych, czekających nas ważnych meczach (Chelsea: wyłączenie Lamparda, Liverpool: wyłączenie Gerrarda etc.).

Jednym słowem: magiczna noc, która zapamiętam na długi czas, pomimo, że w życiu widziałem już wiele spotkań piłkarskich. Wyraźny sygnał do europejskich pismaków, żeby pomyśleli kilka razy, zanim zaczną skreślać Manchester United z powodu utraty świetnego piłkarza: po raz kolejny trzeba przypominać niektórych, że piłka nożna jest dlatego takim cudownym sporem, gdyż jest to gra ZESPOŁOWA. Będę do tego meczu wracał wielokrotnie, ze szczególnym uwzględnieniem momentu wejścia Davida na boisko. Obu więcej takich spotkań w tym sezonie.