Też mi się średnio to losowanie podoba, ale w sumie lepiej kasować silniejsze drużyny, niż te słabsze, a przy zderzeniu z potęgą dostać łomot. Milan jest bez wątpienia nadal bardzo twardą ekipą, złożoną ze starszych, doświadczonych zawodników jak i młodych wilków, którzy często pokazują prawdziwą klasę.
Dida to już nie jest ta klasa co niegdyś, ale parę spotkań pokazało, że wciąż potrafi bronić jak za dawnych lat. Ma kapitalny refleks, dobrze się ustawia, ale zdarzają mu się błędy przy dośrodkowaniach, czy też strzałach, które paruje w dziwny sposób. Na prawej stronie raczej zobaczymy Zambrottę. Włoch ma niezły strzał, na to trzeba uważać. Nie jest już tak szybki, ale lubi się zapędzać do przodu. Lewa strona to Jankulovski, piłkarz moim zdaniem średni. W obronie czasem jeżdżą go jak chcą, w ofensywie poza silnym uderzeniem nie ma zbyt wiele do zaoferowania. Środek obrony to najprawdopodobniej Thiago Silva i Nesta. Brazylijczykowi przed kontuzją zdarzały się głupie błędy, ale też bardzo dobre interwencje. To typowy młodziak postawiony przed trudnym zadaniem; jeśli wyjdzie mu mecz i Nesta będzie go pilnował, to da sobie radę. Jeśli coś schrzani na początku, to do końca meczu będzie nerwówka. Alessandro to nadal absolutna klasa światowa i nie ma co się łudzić, że przebić się przez niego będzie łatwo.
Milan z reguły wychodzi w ustawieniu 4-3-3, gdzie ofensywna trójka nie ma praktycznie żadnych zadań defensywnych. Ubezpieczają ich najczęściej: Pirlo, Ambrosini i Seedorf. Oczywiście jest jeszcze waleczny Gattuso, czy też Jankulovski i Zambrotta, którym też zdarzało się grać na środku pomocy, no ale jednak przewiduję taką trójkę. Chyba, że i dla Beckhama znajdzie się miejsce, bo u Ancelottiego Anglik grał dość często. Myślę jednak, że Leonardo postawi przede wszystkim na ostrożność, wskutek czego niezbyt agresywny David usiądzie od początku w obu spotkaniach na ławce. Andrea na pewno nie jest już tym zawodnikiem, który czarował magicznymi zagraniami na Mistrzostwach Świata w 2006 roku, ale to wciąż dobry pomocnik umiejący dośrodkować i uderzyć. Trzeba pamiętać, że on nadal kreuje większość akcji Milanu i przez niego przechodzi większość piłek. Nad techniką Seedorfa, mimo jego zaawansowanego wieku nadal się rozpływam. Chłop ma świetny drybling, jednym ruchem stopy potrafi wprawić w osłupienie obrońców. Zresztą, jest on jednym z tych piłkarzy, którzy mają cholerne szczęście do znakomitej gry w Lidze Mistrzów. Ambrosini to raczej typowy rzemieślnik, który asekuruje Ronaldinho, na wypadek gdy ten straci piłkę. To dobry gracz, troszkę myślę niedoceniany. Ludzie chwalą Gattuso za waleczność, ale Włoch oprócz tego jest piłkarzem zwyczajnie przeciętnym, żeby nie powiedzieć słabym. Ambro to naprawdę fajny defensywny pomocnik, który i do przodu potrafi się zapędzić. A jego wślizgi to czasem po prostu maestria.
Na najwyżej ustawioną trójcę trzeba mieć szczególne baczenie. Pato to piłkarz absolutnie fantastyczny, który ma takie przyspieszenie, że we łbie się nie mieści. Do tego technika użytkowa, niezła skuteczność. Bywały mecze w których młody Brazylijczyk musiał brać na siebie ciężar ciągnięcia do przodu całego zespołu i z reguły nie zawodził. Znakomity grajek. Po lewej stronie jest Ronaldinho, tyleż genialny, co nieprzewidywalny. Ostatnio zaczął grać na niezłym poziomie, widać, że bardziej mu się chce. Dawniej wyglądało to następująco: Roni biegał maksymalnie 10 metrów w przód i do tyłu ustawiony szeroko na lewej flance, dostawał piłką, dwie przekładanki, podanie w pole karne. Teraz jest on w o wiele lepszej dyspozycji, próbuje dryblingów, strzałów, a te podania! Delikatny ruch stopą i gała ląduje na głowie... Boriello albo Inzaghiego. Zdarza się też, że Pato jest środkowym napastnikiem, ale ostatnio jednak tą zaszczytną funkcję piastuje Boriello. Dla mnie to dobry napastnik, dobrze się ustawiający, potrafiący strzelić ładnego gola. Nie można go lekceważyć, bo potrafi być przez długi czas niewidoczny, by w końcu przymierzyć celnie. Inzaghiego nie trzeba nikomu przedstawiać, bo co ten chłop potrafi, to wszyscy doskonale wiedzą. Jest jeszcze Huntelaar, ale on wejdzie na boisko chyba tylko w jakimś niesłychanie trudnym wypadku, bo Leonardo notorycznie pomija go przy ustalaniu pierwszego składu, nawet po niesamowitym wyczynie, którego dokonał kilka kolejek temu (z 0:0 na 2:0, oba jego gole w 90. minucie).
Jaki z tego morał? Musimy koniecznie wyjść 4-3-3. Bardzo mnie nurtuje zagadnienie – kogo też ujrzymy na naszej prawej obronie. Ten ktoś bowiem spotka tam słynnego królika z Laysów, który nie ma dobrych zamiarów. O’Shea wydaje mi się zbyt drętwy. Rafael to jeszcze nie ta półka. Neville na pewno prędzej urwie mu jajca niż pozwoli się przejść, zwłaszcza, że do niedawna był w dobrej dyspozycji. Brown dobrze się ustawia i jest inteligentny. A może Park, który jest i waleczny i szybki? Nie wiem, ale bardzo mnie to ciekawi.
Trójka środkowych pomocników? Scholes na pewno by się przydał, jeśli chodzi o rozgrywkę, bo nadal jest pod tym względem na Old Trafford najlepszy. Ale boję się o jego dziwne odruchy, które kończą się kolorowymi kartkami. Pewniakiem jest Fletcher, dla którego takie mecze są idealne do zaprezentowania się. Przyda się jako ewentualna asekuracja dla prawego obrońcy. Carrick ma łepetynę nie od parady – jego ustawianie się, przewidywanie wypadków to dla rywali koszmar. Do tego potrafi posłać kąśliwą piłkę. Może do tego Anderson? Szybki, dynamiczny, nie boi się ruszyć do przodu. Ale jest chyba zbyt chimeryczny. Giggsa pewno zobaczymy w ostatniej formacji. Gibson ma petardę i dobrze bije rożne (
), ale wątpię, by Ferguson dawał mu szansę w takim meczu. Ach, gdyby Hargo był zdrowy, to do Mediolanu moglibyśmy wystawić trójkę 4-16-24. Wątpię, żeby ktokolwiek dał radę się przez to przebić.
Ofensywa musi grać dojrzale, bo milaniści nie pozwalają rywalom na specjalnie koronkowe akcje. Na prawicy koniecznie Valencia. Na lewej pewnie zagra Giggs i dobrze, bo w tamtym sezonie przeciwko Włochom na Old Trafford zagrał niesamowicie. W środku zapewne Rooney. Jego agresja, nie pierdolenie się w tańcu może przysporzyć rywalom sporo kłopotów. Berbatow niezbyt nadaje się na takie mecze, gdzie walka toczy się o każdy milimetr boiska, ale przy niekorzystnym wyniku warto pamiętać o jego technice i podaniach.
Najciekawiej zapowiadają się pojedynki Pato z Evrą. To będzie coś niesamowitego, już to widzę. Także pojedynki silnego fizycznie Boriello z Vidicem będą smakowite. A już wojna dwóch środkowych formacji to... Nie potrafię tego opisać. Ważne, by obie drużyny stworzyły świetne widowisko, bo są w stanie to zrobić. Trzeba im się w końcu zrewanżować. Nie ma już Ancelottiego, więc może Ferguson zaskoczy żółtodzioba. Ech, trochu się rozpisałem. Zdaję sobie sprawę z tego, że moje plany są bardzo dalekosiężne, bo Bóg wie, co się może zdarzyć, jednak na dzień dzisiejszy chyba tak to widzę. Sorry, za rozlazłego posta
MUFC!
Champions League 2009/2010
