CM & FM, managery piłkarskie

[Intel]

Powracając do tematu mojej kariery...

Grając Schalke, co rusz miałem pewne wątpliwości. Nie pasowało coś taktycznie, a doskonałe spotkania przeplatałem porażkami z mocarzami i remisami ze średniakami. Wiedziony instynktem, postanowiłem wydać nieco grosza zimą - faktycznie, pomogło na tyle, że grałem nieco skuteczniej, potknięć było jakby mniej, a miejsce, które ostatecznie zająłem - drugie, za plecami Bayernu Guardioli - mogło napawać optymizmem przed kolejnym sezonem. Gorzej, że nie przywiązywałem uwagi do FFP i tym samym inwestycje zimowe postawiły mnie nieomal na skraju wykluczenia z kolejnego sezonu Ligi Mistrzów. W ostatniej chwili postanowiłem zaoferować udziały w kontraktach kilku moich południowoamerykańskich talentów ich agentom, co spotkało się z pozytywnym odzewem i tym samym spokojnie mogłem przystąpić do zbrojeń przed podbojem Europy.

Tradycyjnie wymieniłem najstarszych zawodników (nie licząc bramkarzy, trudno spotkań u mnie zawodnika 30+ - wyjątkiem czasami są zasłużeni i dobrze spisujący się obrońcy) na klasowych piłkarzy i już byłem gotów do przynajmniej obrony miejsca na podium, gdy gruchnęła wieść - Josep Guardiola selekcjonerem reprezentacji Holandii! Mistrzowie Europy bez sukcesu zakończyli zmagania na MŚ i zwolnili dotychczasowego trenera, a na tę posadę skusił się Hiszpan. Moimi usługami zainteresowali się z kolei Argentyńczycy, którzy mimo bodaj najmocniejszego składu na świecie (taka ekipa, że specjalnie po raz pierwszy w życiu pobrałem Genie Scouta, by sprawdzić, jakie mają CA - bez zaskoczenia, poza trzecim bramkarzem wszyscy CA > 165) od dłuższego czasu cierpieli na brak tytułów.

Krótka analiza składu Bawarczyków wystarczyła mi, by uznać, że czas na przeprowadzkę na południe Niemiec. Matthias Sammer i Karl-Heinz Rummenigge zaaprobowali moją kandydaturę i tym samym na dwa dni przed inauguracją Bundesligi objąłem Bayern Monachium. Z drużyny niby mogłem być zadowolony, ale sprowadziłem kilku zawodników, których miałem już na oku jeszcze podczas pobytu w Gelsenkirchen. Szeroki i wyrównany skład sprawiał mi nieraz ból głowy przy ustalaniu taktyki, do tego stopnia, że aż do grudnia nie zdecydowałem się na konkretną. Ostatecznie wybór padł na 3-5-2 ze skrzydłowymi zamiast wahadłowych, przy przetrenowaniu bocznych obrońców na środkowych lub też skrzydłowych, w zależności od ich inklinacji.

Wyścig o tytuł mistrzowski był pasjonujący, a stawce w zasadzie od pierwszej kolejki przewodziło (moje) Schalke, z którym w trakcie sezonu dwukrotnie przegrałem - w tym jeden jedyny raz na Allianz Arenie w czasie całego mojego dotychczasowego pobytu w Bayernie. W Lidze Mistrzów zmagania zakończyłem na ćwierćfinale, gdzie po porażce 6:3 na wyjeździe jedynie jednej bramki u siebie zabrakło mi, by wyeliminować skądinąd mój Olympique Marsylia. W lidze tymczasem zabawa trwała dłużej, aż do ostatniej kolejki, kiedy to Schalke grało w sobotę, a ja - w niedzielę. Mając stratę dwóch punktów i gorszy bilans bramkowy, potrzebowałem porażki ekipy z Gelsenkirchen, która grała na wyjeździe z jakimś przeciętniakiem. Na mecz pojechałem i już w 10. minucie ujrzałem czerwony kartonik pokazany obrońcy Schalke. Rychło za kartką poszła także stracone dwa gole, i choć bramką kontaktowym napędzili mi trochę strachu, to ostatecznie do mistrzostwa brakowało mi tylko mojego zwycięstwa. Tak też się stało - czterobramkowa wiktoria sprawiła, że Malky Mackay, menedżer Schalke, który przeszedł tam z Liverpoolu (klątwa? ), musiał obejść się smakiem.