Pamiętne mecze

[Olle]

Ponieważ wielkimi krokami zbliża się potyczka na Anfield z Liverpoolem, postanowiłem obejrzeć wyszperany kilka tygodni temu mecz sprzed 11 lat. 19 kwietnia 1997 roku, 35 kolejka Premier League, sytuacja w tabeli: 1. MU 66 punktów 2. LFC 64 3. Arsenal 63 - jednym słowem mecz o mistrzostwo.

W składzie rywali kilka znajomych nazwisk - m.in. David James (na szczęście życiówki przeciw nam zaczął grać już po opuszczeniu Liverpoolu ) i Robbie Fowler z niesamowitą statystyką goli na własnym stadionie (22 bramki w 20 meczach). Były powody do zmartwień, ale to Manchester United pierwszy zaatakował.

Już w pierwszej minucie mogliśmy objąć prowadzenie po strzale w stylu kung-fu Cantony , ale piłka minimalnie przeszła nad poprzeczką. Swoich sił próbował także Andy Cole, ale dogodne sytuacje marnował wręcz koncertowo. Podobnie zresztą jak caly zespół LFC, bo to oni oczywiście przez większą część spotkania mieli inicjatywę. Mecz toczył się w nie-sa-mo-wi-tym tempie przez pełne 90 minut, bez chwili wytchnienia i praktycznie od bramki do bramki, z minimum gry w środku pola. Worek z bramkami pierwszy otworzył w 12 minucie Gary Pallister, który kilka minut wcześniej zagraniem "na ślepo" do Gary'ego Neville'a omal nie podał na tacy gola liverpoolczykom. Idealny rożny od Beckhama i piękną główką pokonany zostaje James. 5 minut później nieupilnowany kapitan "The Reds" - John Barnes doprowadza do wyrównania - także strzałem glową. Liverpool naciera, ale bezskutecznie. Cole marnuje kolejne okazje dla MU. w 40 minucie z rożnego dośrodkowuje Becks prosto na głowę Johnsena, ale James instynktownie wybija piłkę na kolejny rzut rożny. Kilka sekund mamy powtórkę z rozrywki. Becks - Pallister - gol . Z główki oczywiście. Wrzawa w sektorze United.

Po zmianie stron wydaje znowu zaczyna napierać Liverpool, ale bez jakiegoś specjalnego pomysłu na rozmontowanie naszej obrony. Podejście pod pole karne przychodzi im z niezwykłą łatwością, ale wykończenie akcji wyraźnie kuleje. Dopiero w tym momencie menedżer LFC wpuszcza na boisko drugiego nominalnego napastnika i ich gra zdaje się ożywiać. Po 10 minutach wiadomo jednak, że 7 rok z rzędu tytuł prawdopodobnie ominie Anfield - Andy Cole po pięknym podaniu Gary''ego Neville'a i błędzie Jamesa pakuje (głową) piłkę do siatki przeciwnika. Od tego momentu United kontroluje sytuację, ba zaczyna sobie poczynać tak dobrze, że w miejsce Paula Scholesa wchodzi Brian McClair. Kolejna bramka jednak nie pada, chociaż okazji przybywa lawinowo. Cole marnuje kolejną setkę, a uśmiech na mojej twarzy wzbudza scenka, w której przewróconego Fowlera jedną ręką niczym małe dziecko podnosi z murawy Schmeichel . Końcowy gwizdek i fani podnoszą do góry transparent: "We won the Championship on Merseyside". Trzy bramki strzelone na Anfield to wyczyn godny mistrza, niestety "Diabły" wyczerpały w tym meczu tygodniowy limit goli i kilka dni później przegraliśmy na Old Trafford z Borussią mecz o finał Ligi Mistrzów. Drogi do bramki rywala nie potrafił znaleźć ani Pallister ani Cole. Ale pokazuje to jak wyczerpujące i trudne, oraz jak ważne są mecze z Liverpoolem.

Inne czasy, inny futbol, ale mam nadzieję, że jutro emocje (i wynik) będą podobne. No i że z Villarealem pójdzie nam łatwiej niż przed jedenastoma laty z Borussią


Edit: Garść statystyk
Czas: 1997-04-19 godzina 11:15
Miejsce: Anfield (widzów: 40892)
Sędzia: Graham Poll
Gole (LFC-MU): Barnes (18') - Pallister (12', 41'), Cole (63')

LFC: James - Kvarme, Wright, Harkness, Thomas - McAteer (51' Collymore), Redknapp, Bjornebye, McManaman, Barnes (57' Berger) - Fowler
MU: Schmeichel - G. Neville, Pallister, Johnsen, P. Neville - Beckham, Scholes (79' McClair), Keane, Butt - Cantona, Cole

Żółte kartki: G. Neville, G. Pallister