Pamiętne mecze

[Olle]

Futbol nie zna słowa "sprawiedliwość" - finał Pucharu Anglii 1994 roku.

Spotkania Chelsea z Man United klasykami nigdy nie były i pewnie sporo wody w Tamizie i Mersey musi upłynąć, żeby takimi się stały, ale znalazłoby się kilka meczów godnych uwagi, starszych niż 5-6 lat. Na myśl błyskawicznie przyszło mi starcie na Stamford Bridge w 1999 roku, gdy "niebiescy" rozgromili zdobywców "The Treble" 5-0, ale ze względu na obecną sytuację w tabeli postanowiłem obejrzeć coś bardziej podbudowującego . Padło na mecz sprzed 14 lat.

W typowe angielskie, deszczowe popołudnie zdobywcy drugiego z rzędu tytułu mistrzowskiego spotkali się na Wembley z jedyną drużyną, która w miajającym sezonie dwukrotnie pokonała "Czerwone diabły". A że był to 62 mecz sezonu dla podopiecznych Alexa Fergusona, zapowiadało się ciekawe widowisko.

Już w drugiej minucie na prowadzenie mogli wyjść londyńczycy, ale strzał Sinclaira zablokował Ince. United natychmiast ruszyło z kontratakiem, ale szarżującego Giggsa bezpardonowo powalił na murawę Johnsen. Przez następne kilkanaście minut MU wyraźnie przeważało pod względem czasu posiadania piłki, ale w ogóle nie przekładało się to na sytuacje strzeleckie. Dobrze zapoczątkowane akcje kończyła prosta strata piłki i inicjatywę przejmowali gracze Chelsea. W 15 minucie spotkania świetnym dryblingiem popisał się Giggs mijając trzech rywali, ale znowu zabrakło ostatniego podania, otwierającego drogę do bramki. Kolejne straty piłki w środku pola dodawały pewności rywalom. Pokonać Schmeichela próbował Stein, ale strzał z ostrego kąta zablokował duński bramkarz. Chwilę później obronił także strzał Spencera, ale piłka odbiła się tak niefortunnie, że wpadła prosto pod nogi Steina, skąd w ostatniej chwili wybił ją Pallister. Dominacja Chelsea sięgnęła zenitu w 26 minucie, gdy Peacock pięknym strzałem z półwoleja przelobował Schmeichela, ale futbolówka odbiła się od poprzeczki i wyszła w pole. Mina Fergusona mówiła wszystko o naszej grze. Kolejne minuty, kolejne straty piłki i kolejne ataki na bramkę United. Dopiero w 37 minucie "diabłom" udało się przeprowadzić akcję, która mogła zakończyć sie zdobyciem gola. Długie podanie Giggsa wprost na głowę Cantony, który zamiast strzelić na bramkę podaje do Hughesa, ale piłkę w locie przechwytuje Kharine. Chelsea miała jeszcze kilka dogodnych sytuacji do zdobycia prowadzenia, ale ostatecznie pierwsza połowa zakończyła się bezbramkowym remisem.

Początek drugiej części spotkania przypominał końcówkę pierwszej - dużo niecelnych podań i prostych strat w wykonaniu United przekładało się na groźne ataki londyńczyków. Sygnał do ataku dał mocny strzał z Giggsa z dystansu i celna, ale zbyt słaba główka Cantony po podaniu od Parkera. W 60 minucie podanie od Ryana w pole karne otrzymuje Irwin, by chwilę później zostać powalonym na ziemię przez Newtona. Stojący kilka metrów od sytuacji sędzia nie ma innego wyjścia niż podyktowanie rzutu karnego. Do piłki podchodzi niewidoczny przez większą część spotkania Eric Cantona i lekkim strzałem w lewy róg zdobywa bramkę. Chelsea rzuca się do odrabiania strat, ale po niecałych 5 minutach wiadomo, że będzie o to bardzo trudno, bo arbiter spotkania dyktuje drugą "jedenastkę" dla United. Bardzo kontrowersyjną, biorąc pod uwagę stan murawy oraz fakt, że rzekomo faulowany Kanchelskis w żaden sposób nie zareagował na ten "faul". Do piłki ponownie podchodzi Cantona i identycznym strzałem po raz drugi pokonuje Kharine'a. "Diabły" się cieszą, a szkoleniowiec ich rywali, Glenn Hoddle wyraźnie rozwścieczony decyzją sędziego rozpina kurtkę i postanawia wziąć sprawy we własne ręce. Przyznam szczerze, że nigdy wcześniej nie byłem świadkiem sytuacji, w której "grający trener" wchodzi na boisko. Nieco komiczne doświadczenie . Hoddle jest już na murawie i wydaje polecenia, realizator ponownie pokazuje kontrowersyjną sytuację, gdy nagle pada trzeci gol! Złe wybicie piłki przez Sinclaira bezlitośnie wykorzystuje Hughes i daje Manchesterowi United upragniony dublet. Dzieło zniszczenia zaledwie minutę później próbuje powiększyć Cantona, ale w akcji sam na sam z bramkarzem rywali trafia w siatkę boczną. W tym momencie tak naprawdę zaczyna się piękny mecz. Zero gry w środku pola, zmasowany atak Chelsea na przemian z kontratakami United. Londyńczycy za wszelką cenę starają się zdobyć chociaż honorowe trafienie, ale tego dnia piłka wpadała tylko do jednej bramki. W doliczonym czasie gry Hughes długim podaniem "uruchamia" Ince'a, ten mija bramkarza rywali i lekkim podaniem wykłada piłkę dla Briana McClaira, który zdobywa czwartego gola dla MU.

Tym samym Manchester United powtarza wyczyn, który udał się wcześniej zaledwie trzem angielskim drużynom w historii - zdobywa w jednym sezonie mistrzostwo i puchar kraju. Kilka tygodni wcześniej większość graczy podpisała z klubem nowe kontrakty (m.in. Kanchelskis pięcio- a Paul Ince aż sześcioletni), mające zatrzymać ich na Old Trafford i stworzyć z tej drużyny nową potęgę angielskiej piłki. Jak widać futbol nie tylko bywa niesprawiedliwy, ale i nieprzewidywalny


Czas: 1994-05-14 godzina 15:00
Miejsce: Wembley (widzów: 79634)
Sędzia: David Elleray
Gole: [MU-CFC]: Cantona (60' - karny; 66' - karny), Hughes (69'), McClair (90'+) - nikt

MU: Schmeichel - Parker, Bruce, Pallister, Irwin (84' Sharpe) - Kanchelskis (84' McClair), Keane, Ince, Giggs - Cantona, Hughes
CFC: Kharine - Clarke, Newton, Kjeldbjerg, Johnsen - Sinclair, Burley (68' Hoddle), Wise, Peacock - Stein (78' Cascarino), Spencer